Heydər Əliyev
Enaxan Siddiqova
“Qardaş xalqlar ədəbiyyatı - Özbək ədəbiyyatı” silsiləsindən VII yazı
1954-cü ildə Özbəkistanın Fərqanə vilayətində anadan olub. Fərqanə Dövlət Pedaqoji İnstitutunun filologiya fakültəsində təhsil alıb. “Qaragöz durnalar”, “Sümənbər nəsim”, “Könül üfüqləri”, “Eşq ifari” adlı şeir, “Sirli gecə fəryadı” adlı nəsr və bir sıra ədəbi-publisistik kitabları çap olunub. “Dostluq” və “El-yurd hörməti” ordenləri ilə təltif olunub. 2023-cü ildə vəfat edib.
Sevilmək üçün...
Biz sevilmək üçün gəldik dünyaya,
Eşq odun olum mən ocaqlarına.
Bizi yaratmışdır qadir Allahım,
Eşqin uca dari, sırtmaqlarına.
Bu dünya tuzakdır, fəryad gərək deyil,
Düşmüşük yalnız eşq tuzaqlarına.
Eşq məgər cəhənnəm olsa, çağır ki,
Cənnət qalıb girəcəyəm cəhənnəmlərinə.
Eşq deyə qiyamətə qədər gedəcəyik,
Günahımız eşq deyə soraqlarına.
Eşqimiz ilahi, qurbanlıq aslı,
Canımız tikilmiş bayraqlarına.
Bizi eşq mülkünə məhkum etsin Allah,
Sürgün etsin sonsuz azablarına.
Anagül, tökülsək bir damla kimi,
Əzəl sərkatibin mürəkkəblərinə.
Son gün
Ömür bircə dəfə verilmiş fürsət:
Nanə kimi bitmək, çiçəkləmək azad.
Gedərsən arxanca tökülsün ehsan,
Arxandan bir dəfə ah çəksin günəş.
Ömür bircə dəfə verilmiş fürsət:
Qərd deyil, ürəyim ol bir böyük dərd.
Arxanca ah çəksin, ağlasın səma,
Arxandan baş vursun qalan həmin bəxt.
Ömür bircə dəfə verilmiş fürsət:
Parça-parça edib ürəyi yandırmaq.
Başından qurbətlər ərisin, dövran,
Ləkələrini gizlət o gün, ey mahtab.
Ömür bircə dəfə verilmiş fürsət:
Bu dünya üstündən qəhqəhə vur, gül.
Bir nəfəslik sussun axı bu cahan,
Arxandan əzilib ağlasın bir gül.
Son günün ardından ən son fürsət:
Saçını tozdursun, ah vurub getsin.
Haqqın dərgahında o günü arman,
Qəmlər tabutunu götürüb getsin.
O gün... o gün çox pıçıldayır,
Səssizlik darına asılmış dilin.
Şeirlərini oxuyub gözü yaşlanır,
Cəsədin üstündə əyilir elin...
Ömür yalnız dəfə verilmiş fürsət...
Ömür təqvimindən bahar, payız keçdi...
Ömrüm təqvimindən altmış bahar,
Altmış payız keçdi qırılan yarpaqtək.
Həyat arxasından qaçıb, atılıb
Mən nəyə vuruldum, nə sözü deyim?!
Kor sərnişin kimi mən bu yollarda
Bəxti səhvə saldım, qəlbi itirdim.
Tapmışam, ama heç yadımda deyil,
İsti günlərdə elə soyuqlandım.
Bəzən düşünmədən mişarla yıxdım,
Ürəyim böyüdən mavi ağacı.
Bəlkə də oxuya bilmədən keçdim,
Alnıma Allah bitmiş dəstxətti.
Ömrüm təqvimindən bahar, payız keçdi,
Qış gəldi qəlibimə, qarlar da yağdı.
Başımda hər zaman fırlanıb uçan,
Səsi gelən o qara qarğalardı.
Ürəyim unudur, geri dönərsəm,
Ah desəm, illərim tökülür tut kimi.
Xalqım xatırlayırmı bir misramı?
Sanki hamısı unudulub.
Amma həvəsim yox şairliyə heç,
Haqqın dərgahında mən də sərnişin.
Tale mənimlədir, Allah güc verər,
Axı qaranlıq deyil, elçisiyəm işığın.
Bilirəm, qarşında çoxdur vəzifəm,
Qəlbim gül açdıran yaradan haqqı.
Yaxşı, dualar et, alnımdan da öp,
Borcum kəsəbilsəm, ey ana xalqım!
* * *
Xorlanmaq, təhqirə alışmış ürək,
Gəlir elə Ümid, Erk və Hürriyyət!
Ölməyəcəksənmi axı sevincdən.
Qorxundan adını unutmuş
Yarpaq kimi titrəyən, ürəyim,
Mən sənə bir sütün qoymalıyam –
Böyük bir sütun:
Qürurdan –
Namusdan –
İmandan demək.
Ta hər zaman
yeddi bükülüb əyilmə deyə.
Özbək dilindən uyğunlaşdıran: Rəhmət BABACAN
